Kościół p.w. św. Anny w Grodzisku Mazowieckim

Początków kościoła parafialnego w Grodzisku trzeba szukać u zarania miejscowości. Parafia prawdopodobnie była erygowana w końcu XII lub na początku XIII w., a pierwsze wzmianki pochodzą z 1355 r. Jak pisze M. Bojanek w książce "Kościół i parafia w Grodzisku": "Wieś dziedziczną rodu Grodziskich J. Mość P. Tomasz przez ufundowanie kościoła drewnianego podnosi do godności parafii sub anno 1355 (ex renovatione erectionis Rescripti). I pisze się odtąd haeres in utroque Grodzisko". Drewniany kościół były fundowany przez ród Grodziskich ok. 1355. Spłonął on w 1460 r. W 1521 r. kosztem Krzysztofa Okunia został wybudowany kościół, a fundator parafię „dobrze dochodami opatrzył i nabożeństwo ku czci Najśw. M. Panny zaprowadził” (Bojanek, 1917). Kościół przetrwał dwie dekady i został spalony w 1540 r. I znów cytując M. Bojanka: "[...] stało się to wypadkowo, pożar powstał w mieście, a ogień strawił prócz kościoła budynki gospodarcze, browar, mieszkanie proboszcza i dwóch wikaryuszów i szkołę […], później około 11. lat Grodziska parafa proboszcza nie miała, parafię obsługiwały: Wiskitki, Błonie, Żuków, Ojrzanów".
Obecny kościół pochodzi z końca XVII i początku XVIII w. W 1687 r. dzięki finansowemu wsparciu kasztelana rawskiego Wojciecha Mokronoskiego wzniesiono prezbiterium, z zakrystią od północy, oraz kaplicą od południa obecnego kościoła. "Tak wybudowany kościół miał absydę i zakrystyę od północy; dwie kaplice stanowiły dwa ramiona krzyża, brakowało przedłużenia głównej nawy." (Bojanek, 1917). W latach 1699-1714 staraniem Franciszka Rogowskiego proboszcza grodziskiego została dobudowana nawa. Pracami kierował Jan Poznański - majster murarski z Warszawy. W XVIII w. do kościoła dobudowano kaplicę północną. Prace te sfinansował wojski sochaczewski Aleksander Miklaszewski oraz jego córka Izabella Izdbieńskia - stolnikowa sochaczewska.

Około 1775 r. kościół był restaurowany staraniem Jędrzeja Mokronoskiego wojewody mazowieckiego. Po zakończeniu prac świątynia była konsekrowana w 1808 r. W latach 1884-89 dobudowano nawy boczne według projektu architekta Bronisława Zochowskiego. W kolejnych latach wystawiono wieżę od północnego-zachodu i zakrystie od południa. Prace zakończono w 1898 r.

O mały włos kościół nie doczekałby naszych czasów. Jak pisze Bojanek "W 1913 r. uchwałą parafialną postanowiono wznieść nową świątynię, za radą projektodawcy Jarosława Wojciechowskiego, stary kościół miał być rozebrany, a na jego miejscu proponowano wznieść nową Świątynie Bożą, lecz wojna pokrzyżowała wszystko, odwlekając może na długie lata urzeczywistnienie tego projektu." Całe szczęście projekt nie został zrealizowany.

W XX w. kościół był kilkakrotnie odnawiany, m.in. w latach 1912-13 oraz w 1966 r. Obecnie również przechodzi remont.

Kościół p.w. św. Anny, to świątynia murowana z cegły, podpiwniczona i otynkowana, przykryta dwuspadowym dachem. Fasada budynku jest ujęta parami uproszczonych pilastrów, z dużym oknem na osi i zwieńczona trójkątnym szczytem z okulusem. Naroża kaplic są ścięte. Drzwi do starej XVII-wiecznej zakrystii, w oryginale były drewniane, obite blachą żelazną, wzmocnioną skośną kratownicą z rozetkami w polach.

Nawa główna wspiera się na trzech przęsłach. Z boku znajdują się kaplice tworzące ramiona transeptu. Węższe, dwuprzęsłowe prezbiterium zamknięte jest półkoliście. Nowe nawy boczne są otwarte do nawy głównej dwiema parami arkad. Ściany nawy i prezbiterium są rozczłonkowane parami pilastrów toskańskich dźwigających gzyms. W górnych partiach ścian prezbiterium umieszczono ślepą balustradę tralkową. Sklepienie w postaci szerokich łuków wsparte jest na słupach. W prezbiterium sklepienie typu kolebkowo-krzyżowego i konchowego, a we wschodnim przęśle nawy kolebkowe z lunetami. W zakrystii północnej wykonano sklepienie kolebkowo-krzyżowe, a w nawach bocznych sklepienia odcinkowe. Kaplice są otwarte do nawy wysokimi, półkoliście zamkniętymi arkadami, o ścianach ożywionych parami pilastrów toskańskich. W kaplicy północnej wykonano sklepienie kolebkowe z lunetami na gurtach, w południowej zaś znajduje się strop z fasetą ze śladami zniekształconego sklepienia z lunetami. Chór muzyczny wsparty jest na czterech kolumnach toskańskich. Zewnątrz ściany nawy są rozczłonkowane parami pilastrów toskańskich.

Wyposażeniu kościoła poświęcę oddzielny post.


Źródła informacji:

• Cabanowski M. 1996, Opowieści o Kościołach dawnego dekanatu Grodziskiego, Grodzisk Mazowiecki 
• Dzieje Grodziska Mazowieckiego pod red. Józefa Kazimierskiego, Warszawa, 1989
• Katalog zabytków sztuki w Polsce. Tom X - województwo warszawskie; zeszyt 4 - powiat grodzisko-mazowiecki. Instytut Sztuki PAN, Warszawa 1967.
• M. Bojanek, Kościół i parafia w Grodzisku, Warszawa 1917.