"Tasiemkowa" - czyli o pierwszym zakładzie przemysłowym w Grodzisku

Eduard Georg Hempel
Pierwszą fabryką jaka powstała w obrębie dzisiejszych granic Grodziska Mazowieckiego była fabryka taśm i sznurków założona w 1881 r. przez Edwarda Hempla.
Edward Hempel (Eduard Georg Hempel, urodzony 17 IV 1847 r. w Pulsnitz, zmarły 11 X 1904 r. w Ohorn) był właścicielem ziemskim, przemysłowcem, członkiem niemieckiego Reichstagu. Na Politechnice w Dreźnie studiował inżynierię mechaniczną, a następnie zajął się działalnością handlową. W 1868 r. zajął się pracą w rodzinnej firmie "Chr. Hempel, Ww. i Syn". Przedsiębiorczy Saksończyk dostrzegł potencjał jaki daje uruchomienie drogi żelaznej i możliwości eksportu towarów na chłonny rynek rosyjski. Dodatkowym argumentem za ulokowaniem tu fabryki były tanie grunty rozparcelowanego majątku Wólka Grodziska położone w bezpośrednim sąsiedztwie torów kolejowych.

Szybko powstały zakład przemysłowy już w 1884 r. zatrudniał 141 robotników, który pracowali przy 130 warsztatach tkackich poruszanych dwiema maszynami parowymi o mocy 44 KM. Fabryka nazywana przez Grodziszczan "Tasiemkową" przerabiała przędzę wełnianą, bawełnianą i lnianą na tasiemki, a w późniejszych latach wytwarzała również wycieraczki i chodniki.
Plan dóbr Wólka Grodziska z 1869 r.

W 1885 r. w sąsiedztwie Fabryki Tasiemek powstała fabryka octu i esencji octowej kierowana przez Georga Krella, pochodzącego podobnie jak Hempel z Saksonii. Niektóre teorie wiążą przybycie Krella ze śmiercią Hempla, który zmarł w niejasnych okolicznościach...

Po śmierci Edwarda Hempla interesy prowadziła dalej jego rodzina w firmie pod nazwą Towarzystwo Akcyjne Manufaktur "Chr. Hempel, Wdowa i Syn". "Tasiemkowa" rozwijała się, wybudowano bocznicę kolejową, nowe budynki, zwiększano zatrudnienie (w 1903 r. pracowało tam 326 osób).

Grodziska "Tasiemkowa" na początku XX w.
Kroniki odnotowują strajki, jakie miały miejsce w fabryce podczas rewolucji z lat 1905-1907. Produkcja stanęła 19 VII 1905 r. Robotnicy strajkowali jeszcze 27 listopada tego roku, a 26 grudnia odbyła się demonstracja, podczas której śpiewano pieśni i niesiono czerwone sztandary. Z tego okresu fabryka wyszła jednak obronną ręką. W czasopiśmie "Chemik Polski", nr 30 z 25 lipca 1906 r. można znaleźć taką informację: "Tow. akc. „Chr. Hempel wdowa i syn" w Grodzisku osiągnęło w r. 1905/6 rubli 85308 czystego zysku. Z sumy tej po różnych odpisaniach akcyonaryusze otrzymają 35000 rb., czyli 3,5$ od kapitału zakładowego 1 mil. rb. Dywidenda za r. 1903/4 wyniosła 2,5$."
Kres funkcjonowaniu firmy przyniosła dopiero pierwsza wojna światowa. Bardziej niż zniszczenia wojenne przyczyniło się do tego odcięcie od chłonnego rynku rosyjskiego. Niemniej Edwarda Hempla należy docenić, jako pioniera przemysłu w Grodzisku.

Źródła:
  • "Chemik Polski", nr 30 z 25 lipca 1906 r. 
  • Dymek B., Grodzisk Mazowiecki w latach 1914-1939[w:] Józef Kazimierski (red.), Dzieje Grodziska Mazowieckiego. Wydawnictwa Geologiczne, Warszawa 1989.
  • Georg Hempel (Reichstagsabgeordneter) (www.de.wikipedia.org)
  • Sroka A.R. (red.), Przemysł Fabryczny w Królestwie Polskiem, t.6, Stowarzyszenie Techników w Warszawie. Warszawa 1910.

Syndykat Rolniczy w Grodzisku Mazowieckim

Na przełomie XIX i XX w. okolice Grodziska należały pod względem uprawy roli do przodujących w Królestwie Polskim. W okolicy zaczęły tworzyć się nowoczesne gospodarstwa wiejskie, do czego przyczynili się światli ziemianie, m.in.: Górscy z Woli Pękoszewskiej, Sobańscy z Guzowa, Wieniawscy z Chlewni. Rozpoczęła się mechanizacja rolnictwa, pojawiły się maszyny ułatwiające produkcję rolna, zaczęto używać nawozów sztucznych, zawiązywano związki i spółdzielnie rolnicze, które miały propagować nowoczesne metody uprawy i hodowli oraz pomagać rolnikom.

Już nieistniejący budynek
Syndykatu Rolniczego Grodziska Mazowieckiego.
Wygląd po II wojnie światowej
W 1912 r. D. Janusz, A. Wieniawski, K. Komierowski, K. Wojciechowski i J. Plebański utworzyli Grodziskie Towarzystwo Rolnicze. Na jego potrzeby powstał budynek ulokowany na działce zakupionej przez Michała hr. Sobańskiego prawdopodobnie od Zofii i Henryka Dobielińskich. Mieściła się ona rogu ulic Kilińskiego i Sienkiewicza. Na tej działce powstało kilka parterowych budynków, w tym siedziba Syndykatu Rolniczego Grodziska Mazowieckiego. Główny budynek zaprojektowany w stylu dworkowym miał dwa krótkie symetryczne skrzydła posadowione wzdłuż ulic Kilińskiego i Sienkiewicza, był murowany, a dach polski naczółkowy był pokryty dachówką. Wejście główne mieszczące się między skrzydłami, wychodziło na skrzyżowanie ulic, ozdobione było czterema półkolumnami podtrzymującymi trójkątny tympanon. Po dwa okna znajdowały się od ul. Kilińskiego i Sienkiewicza. Drugi frontowy budynek położony był przy ul. Sienkiewicza. Kryty był dachem czterospadowym, a na na prostej elewacji znajdowały się cztery okna wychodzące na ulicę Sienkiewicza. W głębi podwórka znajdowały się mniejsze murowane budynki przeznaczone na magazyny oraz studnia.

Plan geodezyjny Syndykatu (za Cabanowskim, 1999)
Syndykat Rolniczy był towarzystwem samopomocy służącym rozwojowi gospodarczemu. Zajmował się zaopatrzeniem rolników w nawozy sztuczne, ziarno siewne, narzędzia rolnicze. Z reklamy Syndykatu datowanej na rok 1936 można wyczytać, że sprzedawano tam artykuły dla rolnictwa i ogrodnictwa, materiały budowlane, artykuły techniczne, materiały opałowe, naftę, benzynę, ropę, oleje samochodowe, amunicję myśliwską i sportową „w najwyższym gatunku po możliwie najniższych cenach ze specjalnym uwzględnieniem potrzeb drobnego rolnika".
W budynku będącym siedzibą Towarzystwa Rolniczego Grodziskiego odbywały się odczyty propagujące nowoczesną wiedzę rolniczą. Wygłaszali je m.in. Jan Plebański z Izdebna, Witold Łaźniewski z Musuł, Kazimierz Wojciechowski z Żabiej Woli, czy Antoni Wieniawski – wybitny ekonomista. Jak pisał M. Bojanek (1917) „Prace w Towarzystwie Rolniczym Grodziskim dały inicjatywę wielu wzniosłych i wielkich poczynań, nawet na kraj cały. Instytucje stoją i rozwijają się ludźmi. T-wo Rolnicze Grodziskie właśnie udowadnia to na sobie. Zespół pracowników jego jest niezwykły. Prezesem Towarzystwa jest Edward hr. Plater; zrzeszeni rolnicy w pracach swoich wzajemnie się uzupełniają. To, co ich łączy, to miłość kraju i ukochanie roli - warsztatu swej pracy".

Reklama Syndykatu z 1936 r.
Syndykat przetrwał do wojny. Jak możemy wyczytać ze Spisu abonentów sieci telefonicznej m. st. Warszawy, Polskiej Akcyjnej Spółki Telefonicznej i Warszawskiej Sieci Okręgowej P.P.T.T na rok 1939/1940 Syndykat mieścił się pod adresem ul. Kilińskiego 2, a na tej samej ulicy, w budynku pod numerem 6 mieszkał jego ówczesny dyrektor I. Pogonowski.
Po wojnie w pomieszczeniach Syndykatu ulokowano biura i magazyny dziewiarskiej spółdzielni „Gromil”, a w latach 60. (70.?) rozebrano niszczejący budynek. Na działce należącej do  Syndykatu wybudowano brzydkie pawilony handlowe i biura oraz bloki mieszkalne. Po Syndykacie pozostały tylko zdjęcia…

Źródło:
  • Bojanek M., 1917, Kościół i parafia w Grodzisku, Warszawa. 
  • Cabanowski M, 1999, Domy i ludzie. Primum, Grodzisk Mazowiecki 
  • Łukaszewicz J., 1989, Grodzisk Mazowiecki i jego okolice w końcu XIX w. (1865-1904). [w:] Józef Kazimierski (red.), Dzieje Grodziska Mazowieckiego. Wydawnictwa Geologiczne, Warszawa

Narodziny nowoczesnego rolnictwa i spółdzielczości w okolicach Grodziska

Koniec XIX w. to okres dużych zmian na Ziemi Grodziskiej. Osady tworzące przyszły Grodzisk Mazowiecki, rozwijały się w dwóch kierunkach: Jordanowice - jako uzdrowisko i letnisko - do czego przyczyniła się parcelacja dóbr hr. Skarbka i budowa Zakładu Hydropatycznego przez dra. Bojasińskiego, a Grodzisk (który utracił prawa miejskie)  i Wólka Grodziska - jako ośrodek przemysłowy. Duże znaczenie miało również otwarcie Drogi Żelaznej Warszawsko-Wiedeńskiej.
Pola uprawne w okolicach Kraśniczej Woli
- w XIX w. część majątku Radziwiłłów
W okolicy Grodziska zaczęły tworzyć się nowoczesne gospodarstwa wiejskie, do czego przyczynili się światli ziemianie, m.in.: Górscy z Woli Pękoszewskiej, Sobańscy z Guzowa, Wieniawscy z Chlewni. Pod koniec XIX w. okolice Grodziska należały pod względem uprawy roli do przodujących w Królestwie Polskim. 

Na ziemiach wielkiej własności stosowano wielopolówkę ugorując ok 1/6 ziemi ornej lub wprowadzano płodozmiany (bez ugorów), przeznaczając pod zasiew zbóż połowę ziemi uprawianej. Na ziemiach dworskich zboża zajmowały w 1887 r. niecałe 65% ziemi uprawianej (w tym pszenica 11,8%), na ziemiach chłopskich zaś ponad 75% (pszenica tylko 6,7%). Wśród innych upraw stosowanych na ziemi dworskiej dominowały rośliny pastewne (blisko 16%), na ziemi chłopskiej - ziemniaki (16%). Na gruntach chłopskich żyto, owies i ziemniaki zajmowały blisko 77% areału uprawnego, na dworskich zaś 53,5%. Jak pisał M. Bojanek (1917) „Ziemie orne z nader nielicznymi wyjątkami domagają się gwałtownie drenowania: jeżeli się to przeprowadzi, wydajność plonów zwiększy się o 1/3 część lecz drenowanie odbywa się nadzwyczaj wolno. Pierwszym majątkiem częściowo zdrenowanym już w 1883 r. była Chlewnia, wówczas własność św. pamięci Juliana Wieniawskiego. Drugim majątkiem były Radonie, drenowane w 1913 r. Stosowanie sztucznych nawozów datuje się dopiero od roku 1909. Głównymi ziemiopłodami są: żyto, pszenica, owies, ziemniaki, buraki cukrowe.
Fragment Mapy Kwatermistrzostwa w skali 1:126000 z połowy XIX w. 
Rozpoczęła się mechanizacja rolnictwa. W 1896 r. w powiecie błońskim dwory miały m.in. 152 młockarnie (chłopi 5) i 91 siewników.
Duże możliwości rozwoju dla okolicznych majątków dała budowa cukrowni „Józefów” w Płochocinie, która stałą się największą i najnowocześniejszą cukrownią na ziemiach zaboru rosyjskiego. Dostawę buraków i wysłodków zapewniały pobliskie folwarki, a żeby usprawnić ich dowóz w 1925 r. rozpoczęto budowę kolei wąskotorowej prowadzącej przez Rokitno, Czubin, Żuków, Kłudno, Chlewnię do Kraśniczej Woli.
Rozwijała się też hodowla bydła rogatego. W Grodzisku w 1897 roku inicjatywy ks. Woronieckiego, D. Janasza, M. Marczewskiego i A. Wieniawskiego utworzono pierwszy w Królestwie Polskim związek hodowli bydła holenderskiego. Jak pisał Bojanek (1917)  „Wybierano najlepsze okazy do rozpłodu, sprowadzano z Holandyi stadników, założono księgi rodowe. Organizacya zaczęła obejmować inne powiaty, a po powstaniu Centralnego Tow. Rolniczego przekształca się w organizacyę, obejmującą kraj cały. Postęp w hodowli stał się powszechnym po założeniu w r. 1907 związku kontroli obór w powiecie błońskim. Pod kontrolą fachowców rozciągnięto ścisłe sprawdzanie produkcyjności krów i jednolitego racyonalnego żywienia. Związek objął 32 obory czyli prawie połowę folwarków, a wydajność mleka podniosła się bardzo znacznie.”

Pierwszym zaczątkiem organizacji rolniczej były zjazdy sąsiedzkie zapoczątkowane w 1900 r., które odbywały się kolejno w poszczególnych majątkach. Postępowi ziemianie z okolic Grodziska spotykali się też w tzw. Czerwonym Dworze w Grodzisku Mazowieckim. W 1906 r. władze rosyjskie wydały prawo, które umożliwiło zawiązywanie stowarzyszeń i towarzystw.
Reklama Syndykatu Rolniczego
Około 1910 roku z inicjatywy Mateusza Woźnickiego, Antoniego Jankowskiego, Jana Maliszewskiego, Antoniego Wieniawskiego, Wacława Leszczyńskiego powstało w Grodzisku jedno z pierwszych kółek rolniczych w kraju. Dwa lata później Daniel Janusz, Antoni Wieniawski, K. Komierowski, K. Wojciechowski i Jan Plebański utworzyli Grodziskie Towarzystwo Rolnicze. W 1912 r. Michał hr. Sobański zakupił działkę położoną na rogu ulic Kilińskiego i Sienkiewicza, na której postawiono budynek Syndykatu Rolniczego Grodziska Mazowieckiego. Syndykat zajmował się zaopatrzeniem rolników w nawozy sztuczne, ziarno siewne, narzędzia, a także materiały budowlane, opał, naftę, benzynę, ropę, oleje samochodowe, amunicję myśliwską i sportową.

Także w 1912 r. powstała pierwsza w powiecie wiejska spółdzielcza kasa pożyczkowa, która świadczyła pomoc finansową dla gospodarstw.

Bardzo aktywne stowarzyszenia i organizacje rolnicze takie jak Kółka Rolnicze, czy Towarzystwo Rolnicze Grodziskie propagowały nowoczesną myśl techniczną na wsi. W siedzibie Towarzystwa Rolniczego Grodziskiego kierowanego przez Edwarda hr. Platera odbywały się odczyty propagujące nowoczesną wiedzę rolniczą. Wygłaszali je m.in. Jan Plebański z Izdebna, Witold Łaźniewski z Musuł, Kazimierz Wojciechowski z Żabiej Woli, czy Antoni Wieniawski – wybitny ekonomista. Staraniem Towarzystwa Rolniczego Grodziskiego urządzono wystawy rolnicze w Błoniu i Milanówku.
Z inicjatywy Wieniawskicgo i Pomorskiego zakupiono majątek Chylice i przeznaczono go na fermę szkolną dla kursów rolniczych.

Na Grodzisk i jego okolice, jak i na cały powiat błoński w coraz większym stopniu oddziaływało sąsiedztwo szybko rozwijającej się Warszawy. M. Bojanek (1917) pisał „Majątki blisko kolei położone poczęły stopniowo […] dostarczać mleko do Warszawy.” Na szeroką skalę zaczęto uprawiać warzywa i owoce oraz produkować nabiał na potrzeby Warszawy. Na przykład właściciel Garbowa - Bolesław Sobolewski wraz z żoną prowadził w Warszawie dwie jadłodajnie (w Alejach Jerozolimskich 25 i w okolicach pl. Zbawiciela) zaopatrywane w produkty ze swojego majątku.

Źródło:
  • Bojanek M., 1917, Kościół i parafia w Grodzisku, Warszawa.
  • Cabanowski M, 1998, Domy i ludzie. Primum, Grodzisk Mazowiecki
  • Łukaszewicz J., 1989, Grodzisk Mazowiecki i jego okolice w końcu XIX w. (1865-1904). [w:] Józef Kazimierski (red.), Dzieje Grodziska Mazowieckiego. Wydawnictwa Geologiczne, Warszawa

Powiązane posty: Od letniska do osady fabrycznej (Grodzisk Mazowiecki na przełomie XIX i XX w.), Grodzisk i okolice po reformie rolnej z 1864 r., Syndykat Rolniczy Grodziska Mazowieckiego

Grodzisk i okolice po reformie rolnej z 1864 r.

Po Powstaniu Styczniowym ukazem carskim z 2 marca 1864 r. w całym Królestwie Polskim przeprowadzono uwłaszczenie chłopów. Początkowo uwłaszczenie dotyczyło tylko wsi, jednak 9 listopada 1866 r. rozszerzono je również na obszar miast. Zgodnie z nim w Grodzisku, który stanowił wówczas własność Henryka hr. Skarbka uwłaszczono 52 „gospodarstwa" mieszczańskie obejmujące łącznie obszar 21 ha. W wyniku reformy w następnych latach prawie zupełnie znikły gospodarstwa rolne należące do mieszczan, które istniały jeszcze w latach 60. XIX w. W 1894 r. mieszczanie posiadali zaledwie 2,2 ha gruntów ornych; ziemia pod zabudowaniami, sadami i ogrodami stanowiła 90% ogólnego areału ziemi należącej do mieszczan. Następowało rozdrobnienie własności ziemi. Posiadłości nie przekraczały 0,5 ha, a średnio na jedną parcelę wypadało niecałe 0,2 ha ziemi.
Okolice Grodziska w pierwszej połowie XIX w.
na mapie Kapta Oкpecнosteй Гopoдa Вapшaвы
(Mapa okolic miasta Warszawy) z 1838 r.
W tym samym czasie nastąpiła również konfiskata dóbr kościelnych, a duchowni zaczęli otrzymywać pensje zależne od zajmowanych stanowisk. Tylko proboszczowi zostawiono 6 morgów ziemi (3,4 ha).

Poza miastem, po 1864 r. w gminie grodziskiej uwłaszczono 563 gospodarstwa chłopskie na obszarze około 3600 ha. Do chłopów należało tylko niecałe 37% ziemi, a powierzchnia 1/3 gospodarstw nie przekraczała 1,6 ha. W rękach obszarniczych pozostało 62% ziemi rolnej. W następnych latach rozparcelowano folwark Milanówek, częściowo również dobra należące do Henryka hr. Skarbka, w tym folwark w Wólce Grodziskiej i Jordanowicach, i już w 1904 r. własność chłopska objęła około 44% całego obszaru gminy. Wzosła również liczba gospodarstw chłopskich (w latach 1864-1904 z 563 do 705), ale zmniejszała się ich średnia powierzchnia (z 6,3 do 6,0 ha). Zmniejszał się też odsetek gospodarstw największych, wzrastała natomiast liczba gospodarstw małorolnych i średniorolnych. Zmalała za to liczba gospodarstw karłowatych (mających mniej niż 3 morgi, tj. do 1,6 ha) - ze 175 do 129.
Według danych urzędowych struktura gospodarstw chłopskich w gminie Grodzisk w 1904 r. przedstawiała się następująco:
• gospodarstwa karłowate do 4 mórg ziemi (2,2 ha) - stanowiły 25% ogółu gospodarstw chłopskich
• gospodarstwa małorolne 2,2- 5,5 ha - ponad 32%.
• gospodarstwa średniorolne - 38%,
• duże gospodarstwa - 5% ogółu gospodarstw chłopskich (zajmowały 18% ziemi chłopskiej).

Okolice Grodziska do końca XIX wieku zachowały charakter rolniczy. W gminie Grodzisk w 1894 r. grunty orne zajmowały ponad 70% (w samym Grodzisku tylko 10%). Łąki obejmowały aż - 13,5% powierzchni, pastwiska - 4%, lasy zaledwie 4,8%, nieużytków natomiast - 4%.
Odsetek gruntów rolnych w gospodarstwach chłopskich stanowił 64%, na ziemiach dworskich zaś - 75%. Chłopi zatem byli właścicielami tylko 35% ziemi ornej, a dwory posiadały 64,5% gruntów ornych. Bardzo dużą część ziemi chłopskiej zajmowały łąki - aż 25,5% i do nich należało blisko 73% powierzchni łąk. Lasy w gminie były wyłącznie własnością dworską.

W tym okresie ziemie rolne zaczęli kupować również mieszkańcy miast: mniej zamożni i emeryci - pod budowę willi lub domku, szczególnie w okolicach jordanowickiego sanatorium, a bogatsi nabywali całe folwarki, np. majątek Chlewnia został kupiony przez J. Wieniawskiego. Ksiądz Bojanek pisał w 1917 r.: "Szlachty jest coś, ale nie takiej co z dziada pradziada mieszka na miejscu. Majątki podrobniały, a nowonabywcy w miarę zysków sprzedają warsztaty pracy, od 3 do 5 lat najdłużej władają majątkiem, jedyny wyjątek stanowi Chlewnia, która w drugiem pokoleniu pozostaje w jednej rodzinie."

Źródło:
  • Bojanek M., 1917, Kościół i parafia w Grodzisku, Warszawa.
  • Łukaszewicz J., 1989, Grodzisk Mazowiecki i jego okolice w końcu XIX w. (1865-1904). [w:] Józef Kazimierski (red.), Dzieje Grodziska Mazowieckiego. Wydawnictwa Geologiczne, Warszawa

Powiązane posty: Pałac Wieniawskich w Chlebni, Dworek w Garbowie (Kłudzienko), Od letniska do osady fabrycznej (Grodzisk Mazowiecki na przełomie XIX i XX w.), Letniaki

Dworek w Garbowie (Kłudzienko)

Niedaleko wsi Tłuste, na północ od autostrady A2 w przysiółku Garbów (sołectwo Kłudzienko) stoi opuszczony i zdewastowany parterowy dwór z użytkowym mansardowym poddaszem, ustawiony frontem do północy. Od wschodu i północy znajdują się ganki podparte kolumnami. Dworek otacza zdziczały park, w którym można odnaleźć zarośnięty i wysuszony staw. Na mapie topograficznej WIG z lat 30. XX w. dworek z otoczeniem nazwany jest folwarkiem Kłudzienko.
W księgach hipotecznych z początku XX w. można znaleźć informację, że właścicielem majątku Kolonia Garbów był Jan Chmieliński. Prawdopodobnie w marcu 1912 r. nabył on dobra od Henryka Garbowskiego, syna Józefa oraz od jego wspólników Władysława i Kazimiery Skowrońskich. Po śmierci Jana (2.11.1918 r.) majątek przypadł w spadku jego synowi Stanisławowi, który wykupił części przypadające siostrom i wdowie. Henryk Skowroński i jego żona Henryką byli zamiłowanymi kolekcjonerami-etnografami, jednak szybko popadli w długi. 
Dworek w Garbowie (folwark Kłudzienko) na mapie topograficznej
WIG 1:25000 (P40-S31-E Grodzisk)
Regulując zobowiązania wobec Towarzystwa Wzajemnego Kredytu w latach 20. sprzedali 23 morgi ziemi (kolonia Lipy) Franciszowik Burakowski, a w 1926 r. reszta trafiła w ręce Bolesława Sobolewskiego. Pan Bolesław wraz z żoną prowadził w Warszawie dwie jadłodajnie (w Alejach Jerozolimskich 25 i w okolicach pl. Zbawiciela) zaopatrywane w produkty z Garbowa. Majątek przetrwał wojnę, jednak tuż po niej 16.12.1948 r. Minister Rolnictwa, na podstawie dekretu z 1944 r. o reformie rolnej przejął majątek Kolonia Garbów na własność Skarbu Państwa. Według spisu majątek liczył wówczas 54 ha 542 m2, w tym 50 ha 2162 m2 użytków , jednak pomiar ten został „naciągnięty”, gdyż według pomiarów gruntu dokonanych 21.04.1948 r. jego powierzchnia wynosiła 46,9348 ha, czyli majątek nie kwalifikował się do „upaństwowienia”. Według tego spisu znajdowały się tu ogrody warzywne, sady, szkółka drzew owocowych, grunty orne i pastwiska, a ponadto budynki gospodarcze, park, stawy, rzeka i tor kolejki cukrowni.

W 1989 r. spadkobierczyni Garbowa pani Maria Ciszewska (z domu Sobolewska) rozpoczęła starania o zwrot resztek nieruchomości. Wieloletnie procesy doprowadziły do odzyskania dworku, jednak opuszczony, rozgrabiony i spalony budynek nie nadaje się już do użytku.

Źródło:

  • M.Cabanowski, 1998, Domy i ludzie. Primum, Grodzisk Mazowiecki




Powiązane posty: Grodzisk i okolice po reformie rolnej z 1864 r.

Kolejka "buraczana" (wąskotorówka cukrowni "Józefów")

Schemat linii wąskotorowych cukrowni "Józefów"
oraz długość poszczególnych odcinków [km]
W latach 1865-66 na terenie dóbr Płochocin powiatu Błońskiego wybudowano cukrownię „Józefów". Była to pierwsza cukrownia dyfuzyjna w Królestwie Kongresowym. W 1874 r. wybudowano 7-kilometrową bocznicę prowadzącą do stacji Pruszków, dzięki której cukrownia uzyskała połączenie z linią Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej, a w 1902 r. zakład uzyskał dodatkowe połączenie z nowo wybudowaną linią Kolei Kaliskiej, przechodzącą w pobliżu. Dzięki tak korzystnemu położeniu zakład mógł ekspediować produkty do Rosji, stając się największą i najnowocześniejszą cukrownią na ziemiach zaboru rosyjskiego.

Dostawę buraków i wysłodków zapewniały pobliskie folwarki, a żeby usprawnić ten etap produkcji w 1925 r. rozpoczęto budowę kolei wąskotorowej. Linia o prześwicie 600 mm została ułożona wzdłuż dróg powiatowych i prowadziła przez Rokitno, Czubin, Żuków, Garbów, Kłudno, Chlewnię do Kraśniczej Woli.
Cukrownia "Józefów"
- zdjęcie z Kalendarza Cukrowniczego z 1938 r.
Z terenu cukrowni odchodziły również linie prowadzące do folwarków Płochocin - gdzie zlokalizowano doły wysłodkowe, Krosna - stanowiącego własność Przeworskich (właścicieli cukrowni) i Biskupice.
Ziemianie grodziscy dostarczający buraki do cukrowni założyli Stowarzyszenie plantatorów buraka cukrowego cukrowni „Józefów- i Michałów", które siedzibę miało w Grodzisku przy ulicy Kościuszki 11.
W czasie II wojny światowej linię wąskotorową przedłużono do cegielni „Leonów" znajdującej się w pobliżu Brwinowa. Okupanci planowali również dalszą rozbudowę tej odnogi aż do Tarczyna. Liną tą miałyby być transportowane buraki i wysłodki z plantacji przejętych po zlikwidowanej cukrowni „Czersk" w Jasieńcu.

Maksymalna długość linii wynosiła prawie 30 km, w tym ok 20 km linii wąskotorowej prowadzącej do majątków w okolicach Grodziska. Tory wiodły przez 2 mosty żelbetowe wspólne z drogą powiatową. We wsiach Rokitno, Czubin, Żuków oraz Kłudno zbudowano mijanki, a w Chlewni powstał punkt składowy z wagą. Z Chlewni odgałęziały się dwa łączniki prowadzące do majątków Zabłotnia oraz Kraśnicza Wola.
Linię obsługiwały 3 parowozy wąskotorowe, a od 1932 r. 3-5 lokomotyw spalinowych oraz kilkadziesiąt węglarek o ładowności 3 tony. Dla celów inspekcyjnych eksploatowano drezynę spalinową i drezynę ręczną. Na bocznicach folwarków wagoniki ciągnięte były przez konie.
Podczas świąt kościelnych kolejką wożono również ludzi oraz zakładową orkiestrę do kościoła w Rokitnie. Organizowano również wycieczki dla pracowników cukrowni, na przykład kolejką do Żukowa, a dalej - już pieszo do Milanówka. 

Przebieg linii kolejki wąskotorowej naniesiony na fragment
mapy topograficznej WIG 1:100000 (Arkusz Żyrardów) z lat 30. XX w.
W dniu 11.01.1947 r. w cukrowni wybuchł pożar, co spowodowało jej zamknięcie i likwidację. Na bazie infrastruktury byłej cukrowni powstały Zakłady Produkcji Gliceryny, później w 1951 r. drożdżownia, a następnie Zakłady Spirytusowe. Po likwidacji cukrowni rozebrano też tory. Szyny przekazano do cukrowni „Michałów”. Dzisiaj nie ma już śladów "buraczanej" wąskotorówki.

Literatura:

  • Pokropióski B., 1995, Historia kolejek wąskotorowych Mazowsza [w:] Inżynierowie Polscy w XIX i XX wieku. T. 4. Polskie Towarzystwo Historii Techniki (PTHT). 
  • Kucharski M., Tucholski Z., 1999, Cukrownia „Józefów” w Płochocionie. Stalowe Szlaki 2/99.

Grodziska Kuczka

Na tyłach kamienicy przy ulicy 11 listopada zachowała się konstrkcja, która najprawdopodobniej pełniła funkcję kuczki. Ta jedna z charakterystycznych pamiątek po żydowskich mieszkańcach miasta jest widoczna od strony ulicy ks. Bojanka.

Kuczka inaczej Sukka (hebr. סוכות) to budowla rytualna mająca postać szałasu lub w naszym klimacie częściej altanki, czy zabudowanego balkonu. Kuczka była wykorzystywany w czasie święta Sukkot, czyli Święta Szałasów w Polsce zwanego świętem kuczek. Miało ono upamiętnić warunki w jakich mieszkali Żydzi podczas wędrówki z Egiptu. Według tradycji, sukka jest strukturą składającą się z trzech ścian o wysokości co najmniej trzy metry i dachu wykonanego z ekologicznego materiału, który został odłączony od ziemi. Całość lub część dachu powinna być otwarta do nieba (lub powinna mieć możliwość otwarcia dachu) ponieważ tylko część, która znajduje się pod niebem jest koszerna. Szałasy przystraja się owocami z Izraela. Suka może być zbudowany na ziemi lub na otwartej werandzie lub balkonie. W naszym klimacie oraz ze względu na ograniczoną powierzchnię dostępną w miastach kuczki budowane były na balkonach, a dach był podnoszony lub uchylany. 
Ortodoksyjni Żydzi przebywają w kuczkach przez cały czas trwania święta; modlą się, śpią, biesiadują.

Do niedawna inna kuczka istniała także na tyłach kamienicy przy ul. Sienkiewicza, należącej w przeszłości do rodziny Neuhausów. Jednak została ona rozebrana podczas prac remontowych.

Żródło: Sukka (wikipedia.org)

Powiązane posty: Sztetl Grodzisk, Cmentarz Żydowski, Sklep "U Żyda"

Od letniska do osady fabrycznej (Grodzisk Mazowiecki na przełomie XIX i XX w.)

Grodzisk w 1877 r. (wg Łukasiewicza, 1989)
W drugiej połowie XIX w. Grodzisk przeżywał okres stagnacji. W 1865 r. miasto zajmowało obszar 5,5 ha, a z 63 domów jakie tworzyły miasto tylko trzy były murowane. Ponad 80% mieszkańców nie posiadało żadnej nieruchomości, nie było tu rolników, a ludność utrzymywała się z pracy najemnej. Mała liczba mieszkańców oraz małe dochody wynikające z nikłego rozwój handlu i przemysłu stały się przyczyną objęcia miasta radykalną reformą administracyjną przeprowadzoną przez władze rosyjskie. Na mocy ukazu carskiego z 28 sierpnia (9 września) 1870 r. Komitet Urządzający przekształcił miasto Grodzisk w osadę, przyłączając ją do gminy Wólka Grodziska (z jednoczesną zmianą nazwy gminy na Grodzisk).

W czasopiśmie "Niwa" z 1975 r. można znaleźć taki opis miejscowości: "Mieszkańcy miasta Grodziska posiadają kościół, szkołę, sąd gminny, drogę żelazną, podobno nawet lekarza i aptekę, pewien rodzaj bruku, sklepy bławatne, tytoń, własne mięso i pieczywo, tudzież piwo na butelki, słowem wszystko - z wyjątkiem miasta".
Jordanowice – osada letniskowa - rozwijały się niezależnie od Grodziska. Po otwarciu linii kolejowej i założeniu Zakładu Hydropatycznego przez dra Bojasińskiego miejscowość stała się popularnym celem niedzielnych wycieczek Warszawiaków oraz coraz częściej miejscem dłuższych pobytów. Do Jordanowic napływała ludność średniozamożna, przeważnie warszawscy kolejarze, którzy skorzystali z parcelacji majątku hrabiego Henryka Skarbka i osiedlali się tu. Ksiądz Mikołaj Bojanek pisał: „Grodzisk stał się miastem kolejarzy i siedliskiem emerytów; blisko będąc kolei i Warszawy, przy 19 pociągach osobowych dziennie, wybornie nadawał się na dożywocie jednych i siedlisko drugich. Sama zaś mieścina przedstawia się przykro. Oprócz willi na Jordanowicach […], miasto samo jest brudne, bruki ma fatalne, bez chodników, oświecone w nocy gazolinią. […] Przy stacji kolei mieścił się hotel dla przyjezdnych (dzisiejsza willa „Foksal” – przypisek autora), poczta, towarzystwo oszczędnościowo-pożyczkowe, więzienie i dwa kinematografy. Gdy do tego dodamy staż ogniową, aptekę, i dwa składy apteczne, szkoły w Czerwonym Dworze […], w środę i w piątek targi, będziemy mieli przeciętny wygląd Grodziska przed wojną 1914 r.

Plan dóbr Wólka Grodziska w 1869 r.
(wg Łukasiewicza, 1989)
Korzystne położenie Grodziska - istniejąca stacja kolejowa i niewielka odległość od Warszawy oraz niskie ceny ziemi i tania siła robocza - przyczynił się do nieco innej drogi rozwoju niż w przypadku Jardanowic. W 1881 r. na peryferiach Grodziska w Wolce Grodziskiej powstał pierwszy zakład - fabryka taśm i sznurków E. Hempla przerabiający przędzę wełnianą, bawełnianą i konopną. W fabryce „tasiemkowej” było 130 warsztatów tkackich poruszanych dwiema maszynami parowymi o mocy 44 KM. Fabryka zatrudniała w 1884 r. 141 robotników, a w 1902 roku już 326.
Następnie w 1885 r. została założona fabryka octu Krella i Społki (tzw. „octówka”) zatrudniająca 15 robotników, a po rozbudowie i poszerzeniu asortymentu produkcji (fabryka wyrobów chemicznych) w 1902 r. zatrudnienie wzrosło do 50 osób. W 1889 r. została uruchomiona wytwórnia smarów fabrycznych Jasińskiego i Społki (4 robotników).
W 1892 r. do Grodziska została przeniesiona z Warszawy Fabryka Przetworów Chemicznych Bibersztajna i Społki (22 robotników).
W 1894 r. w Grodzisku roku powstała fabryka kafli Leopolda Uhle zatrudniająca 11 robotników.
W Jordanowicach w 1898 r. została założona fabryka materiałów budowlanych i izolacyjnych „Porowiec” należąca do Zygmunta Białeckiego.
W 1896 r. powstała fabryka wyrobów papierniczych A. Hordliczki (w 1902 r. - 47 robotników).
W 1899 r. zaczął działać młyn parowy (w 1902 r. - 20 robotników).
Fabryka tasiemek na początku XX w.
W okolicach Grodziska istniały małe zakłady przemysłowe, np. cegielnia „Henryków” (założona w 1897 r.) zatrudniająca w 1902 r. 62 robotników, czy parowa fabryka waty higroskopowej „Veletudo” Henryka
Karpińskiego.

Z biegiem lat w Wólce Grodziskiej uformował się mały ośrodek przemysłowo-rzemieślniczy. W 1903 roku było tu dziewięć fabryk zatrudniających 504 osoby. Do 1913 roku utrzymało się tylko 7 z nich, a pracę w nich znalazło 557 osób). Poza przemysłem lekkim (głównie chemicznym i tekstylnym) w Grodzisku i okolicach powstawały drobne zakłady i warsztaty branży spożywczej, jak gorzelnia w Książenicach (założona w 1896 r.) należąca do Zdzisława Bychowca i zatrudniająca 6 osób.

Na północ od linii kolejowej wytyczono nowy teren pod zabudowę mieszkalną (dzielnica Łąki z Zielonym Rynkiem w centrum i promieniście rozchodzącymi się ulicami). Jednocześnie malało znaczenie sanatorium w Jordanowicach. Grodzisk stopniowo przekształcił się w osadę fabryczną.

Druk reklamowy "octówki" (początek XX w.)
Na koniec warto zacytować słowa grodziskiego dziejopisa - księdza Bojanka: "Przemysł [...] powstał w czasach popowstaniowych, nie jest rodzimym, przeważnie niemiecki i żydowski, robotnicy rekrutują się z miejscowej ludności. Jedna z pierwszych fabryk, jaka w Grodzisku powstała, jest tasiemkowa, później powstała octowa, farb, smarów i olejów i pudełek. Pozatem powstało kilka fabryk pończoch, trykotów. I poza Grodziskiem fabryki istniały. W zapolu była fabryka waty hygroskopijnej, w Maronie grzebieni, na Gacku pod Jaktorowem żyrardowska blicharnia, w Radoniach browar, na Jordanowicach celuloizy. Cegielni w parafii było sześć. Sześć młynów wodnych i parowych i dwie betonowe fabryki stanowiły całość przemysłu parafii. Produkcja fabryczna w przeważnej części szła do Rosyi. Bytu robotnikom fabryki nie zabezpieczały, żadnych kas na wypadek kalectwa nie było, ochronek dla dzieci; jedyna zyrardowska blicha utrzymywała nauczyciela i szkołę. Zarobki fabryki dawały względnie niezłe, liczba robotników sięgała w nich 600 osób. Wraz z rodzinami można twierdzić, że przemysł utrzymywał do 3000 osób." 

Źródła:
  • Bojanek M., 1917, Kościół i parafia w Grodzisku, Warszawa.
  • Choińska-Mika J., 1989, Dzieje Grodziska Mazowieckiego od XIII do XVIII w. [w:] Dzieje Grodziska Mazowieckiego, red. J. Kazimierski. Wydawnictwa Geologiczne. Warszawa.
  • Łukasiewicz J., 1989, Grodzisk Mazowiecki i jego okolice w końcu XIX wieku (1865-1904), [w:] Dzieje Grodziska Mazowieckiego, red. J. Kazimierski. Wydawnictwa Geologiczne, Warszawa.
  • Misztal S., 1962, Warszawski Okręg Przemysłowy. Studium rozwoju i lokalizacji przemysłu. Komitet Przestrzennego Zagospodarowania Kraju PAN. Studia, t. 3. Warszawa.
  • Pytlak M., 2008, Rozwój demograficzny Grodziska Mazowieckiego. Rocznik Żyrardowski, t. 6, Żyrardow.
  • Pytlak M., 2011, Między przeszłością a współczesnością - czynniki rozwoju miast przemysłowych na przykładzie Pruszkowa, Grodziska Mazowieckiego i Żyrardowa. Rocznik Mazowiecki, t. 23.
  • Sroka A.R. (red.) Przemysł Fabryczny w Królestwie Polskiem, t.6, Stowarzyszenie Techników w Warszawie. Warszawa 1910

Grodzisko w Chlebni ("Szwedzkie Góry")

Grodzisko w Chlebni w latach 70. XX w.
(zdjęcie ze zbiorów MSHM w Pruszkowie
Ślady osadnictwa w okolicach Grodziska Mazowieckiego są datowane na czasy starożytne, jednak najbardziej znanym i widocznym do dziś świadectwem bytności ludzi w średniowieczu jest grodzisko w Chlebni. Jest ono położone na prawym brzegu rzeki Mrowy, w odległości ok. 1,7 km na północny zachód od stacji kolejowej w Grodzisku. Ślad dawnego koryta Mrowy świadczy o tym, że pierwotnie opływała ona grodzisko od strony wschodniej. 

Badania archeologiczne grodziska były prowadzone w latach 50., 60. i 70. XX w. W ich wyniku stwierdzono występowanie na jego terenie czterech faz osadniczych. W IX-X w. istniała tu osada otwarta. Na podgrodziu odkryto jamy osady ludności kultury łużyckiej. 
Plan grodziska w Chlebni
(za pracą Dzieje Grodziska Mazowieckiego)
W X-XI w. istniało już tu grodzisko. Z drugiej fazy jego funkcjonowania (II połowa XI - połowa XII w.) pochodzą pozostałości dwóch ziemianek znalezione na podgrodziu oraz nikła warstwa kulturowa miąższości około 20 cm, z drobnymi ułamkami ceramiki. W XI-XII w. gród otaczała potrójna linia umocnień. Był on ogrodzony pojedynczym wałem o konstrukcji przekładkowej, zwieńczonym prawdopodobnie drewnianą palisadą. Od strony wewnętrznej, mniej więcej w połowie swej wysokości wał miał ziemną ławę wzmacniającą konstrukcję oraz ułatwiającą obronę. Od strony zewnętrznej wału znajdowała się mała skarpa, zabezpieczona palisadą. Całość opasywała fosa, w której dno wbito skośnie słupy palisady połączone i wzmocnione u podstawy poziomymi belkami. Na majdanie grodu znajdowały się półziemianki oraz jamy, prawdopodobnie o charakterze gospodarczym. 
Grodzisko w Chlewni (źródło: Google Maps)
Za ostatnią fazę osadniczą przyjmuje się powstanie gródka wewnętrznego (XIII w.). Był to wówczas obiekt dwuczłonowy, z gródkiem wewnętrznym o średnicy 10 m, otoczonym wałem o szerokości 8-9 m i wysokości 2,30 m oraz z umocnionym podgrodziem. Gród był jedynym ośrodkiem obronnym w okolicy. Dalej znajdowały się grody w Grójcu, Starej Rawie i Czersku. Rozbudowa umocnień grodu wiązała się ze zmianami społeczno-ekonomicznymi oraz, być może, z potrzebami strategicznymi. Obiekt ten był prawdopodobnie obronną siedzibą rycerską. Gródek i podgrodzie zniszczył pożar. Nie wiadomo jaka była jego przyczyna. 

Ceramika z grodziska w Chlebni
(za pracą Dzieje Grodziska Mazowieckiego)
Współczesny Grodzisk Mazowiecki wywodzi się wiec ze średniowiecznego grodu w Chlebni. S. Rospond uważa, że nazwa miasta została utworzona „od dawnego umocnienia obronnego". Jeszcze w 1502 r. osadę nazywano Grodziszcze, a od 1603 roku - Grodziskiem. W 1522 roku Zygmunt I na prośbę Hieronima Okonia i jego brata Wojciecha, kanoników płockich będących właścicielami wsi Grodzisko (Grodzisk), nadaje osadzie prawa miejskie ustanawiając targ tygodniowy oraz dwa jarmarki w roku.

Ślady grodziska zwanego "Szwedzkimi Górami" zachowały się do współczesności.

Źródło:

  • Łoźny L., 1989, Grodzisk Mazowiecki i jego okolice w okresie średniowiecza [w:] Kazimierski J. (red.), Dzieje Grodziska Mazowieckiego. Wydawnictwa Geologiczne, Warszawa

Kościół p.w. św. Anny w Grodzisku Mazowieckim

Początków kościoła parafialnego w Grodzisku trzeba szukać u zarania miejscowości. Parafia prawdopodobnie była erygowana w końcu XII lub na początku XIII w., a pierwsze wzmianki pochodzą z 1355 r. Jak pisze M. Bojanek w książce "Kościół i parafia w Grodzisku": "Wieś dziedziczną rodu Grodziskich J. Mość P. Tomasz przez ufundowanie kościoła drewnianego podnosi do godności parafii sub anno 1355 (ex renovatione erectionis Rescripti). I pisze się odtąd haeres in utroque Grodzisko". Drewniany kościół były fundowany przez ród Grodziskich ok. 1355. Spłonął on w 1460 r. W 1521 r. kosztem Krzysztofa Okunia został wybudowany kościół, a fundator parafię „dobrze dochodami opatrzył i nabożeństwo ku czci Najśw. M. Panny zaprowadził” (Bojanek, 1917). Kościół przetrwał dwie dekady i został spalony w 1540 r. I znów cytując M. Bojanka: "[...] stało się to wypadkowo, pożar powstał w mieście, a ogień strawił prócz kościoła budynki gospodarcze, browar, mieszkanie proboszcza i dwóch wikaryuszów i szkołę […], później około 11. lat Grodziska parafa proboszcza nie miała, parafię obsługiwały: Wiskitki, Błonie, Żuków, Ojrzanów".
Obecny kościół pochodzi z końca XVII i początku XVIII w. W 1687 r. dzięki finansowemu wsparciu kasztelana rawskiego Wojciecha Mokronoskiego wzniesiono prezbiterium, z zakrystią od północy, oraz kaplicą od południa obecnego kościoła. "Tak wybudowany kościół miał absydę i zakrystyę od północy; dwie kaplice stanowiły dwa ramiona krzyża, brakowało przedłużenia głównej nawy." (Bojanek, 1917). W latach 1699-1714 staraniem Franciszka Rogowskiego proboszcza grodziskiego została dobudowana nawa. Pracami kierował Jan Poznański - majster murarski z Warszawy. W XVIII w. do kościoła dobudowano kaplicę północną. Prace te sfinansował wojski sochaczewski Aleksander Miklaszewski oraz jego córka Izabella Izdbieńskia - stolnikowa sochaczewska.
Około 1775 r. kościół był restaurowany staraniem Jędrzeja Mokronoskiego wojewody mazowieckiego. Po zakończeniu prac świątynia była konsekrowana w 1808 r. W latach 1884-89 dobudowano nawy boczne według projektu architekta Bronisława Zochowskiego. W kolejnych latach wystawiono wieżę od północnego-zachodu i zakrystie od południa. Prace zakończono w 1898 r.

O mały włos kościół nie doczekałby naszych czasów. Jak pisze Bojanek "W 1913 r. uchwałą parafialną postanowiono wznieść nową świątynię, za radą projektodawcy Jarosława Wojciechowskiego, stary kościół miał być rozebrany, a na jego miejscu proponowano wznieść nową Świątynie Bożą, lecz wojna pokrzyżowała wszystko, odwlekając może na długie lata urzeczywistnienie tego projektu." Całe szczęście projekt nie został zrealizowany.

W XX w. kościół był kilkakrotnie odnawiany, m.in. w latach 1912-13 oraz w 1966 r. Obecnie również przechodzi remont.

Kościół p.w. św. Anny, to świątynia murowana z cegły, podpiwniczona i otynkowana, przykryta dwuspadowym dachem. Fasada budynku jest ujęta parami uproszczonych pilastrów, z dużym oknem na osi i zwieńczona trójkątnym szczytem z okulusem. Naroża kaplic są ścięte. Drzwi do starej XVII-wiecznej zakrystii, w oryginale były drewniane, obite blachą żelazną, wzmocnioną skośną kratownicą z rozetkami w polach.
Nawa główna wspiera się na trzech przęsłach. Z boku znajdują się kaplice tworzące ramiona transeptu. Węższe, dwuprzęsłowe prezbiterium zamknięte jest półkoliście. Nowe nawy boczne są otwarte do nawy głównej dwiema parami arkad. Ściany nawy i prezbiterium są rozczłonkowane parami pilastrów toskańskich dźwigających gzyms. W górnych partiach ścian prezbiterium umieszczono ślepą balustradę tralkową. Sklepienie w postaci szerokich łuków wsparte jest na słupach. W prezbiterium sklepienie typu kolebkowo-krzyżowego i konchowego, a we wschodnim przęśle nawy kolebkowe z lunetami. W zakrystii północnej wykonano sklepienie kolebkowo-krzyżowe, a w nawach bocznych sklepienia odcinkowe. Kaplice są otwarte do nawy wysokimi, półkoliście zamkniętymi arkadami, o ścianach ożywionych parami pilastrów toskańskich. W kaplicy północnej wykonano sklepienie kolebkowe z lunetami na gurtach, w południowej zaś znajduje się strop z fasetą ze śladami zniekształconego sklepienia z lunetami. Chór muzyczny wsparty jest na czterech kolumnach toskańskich. Zewnątrz ściany nawy są rozczłonkowane parami pilastrów toskańskich.
Wyposażeniu kościoła poświęcę oddzielny post.


Źródła informacji:

  • Cabanowski M. 1996, Opowieści o Kościołach dawnego dekanatu Grodziskiego, Grodzisk Mazowiecki 
  • Dzieje Grodziska Mazowieckiego pod red. Józefa Kazimierskiego, Warszawa, 1989
  • Katalog zabytków sztuki w Polsce. Tom X - województwo warszawskie; zeszyt 4 - powiat grodzisko-mazowiecki. Instytut Sztuki PAN, Warszawa 1967.
  • M. Bojanek, Kościół i parafia w Grodzisku, Warszawa 1917.


Stefan Deptuszewski

Niedawno w Willi Radogoszcz odbyła się wystawa fotografii Stefana Deptuszewskiego – jednego z najwybitniejszych fotografików polskich. To świetna okazja, żeby wspomnieć tego wielkiego Grodziszczanina. Posłużę się w tym celu artykułem Andrzeja Stawarza „Stefan Deptuszewski (1912-1998). Szkic biograficzny” zamieszczonego w Roczniku Mazowieckim nr 11 z 1999 r.

Stefan Deptuszewski. Fotografia ze strony Willi Radogoszcz
Stefan Deptuszewski urodził się 2 IX 1912 r. w Jordanowicach, był synem Józefa i Emilii z Kucharskich. Jego rodzice mieszkali w domu przy ul. Lipowej 1 (nieopodal Dworku Skarbków), należącym do Romana i Franciszki Heise. Po śmierci ojca, matka wraz z dziećmi zamieszkała u pani Szemplińskiej przy ul. Skarbka 2. Deptuszewski ukończył w Grodzisku Mazowieckim 6 klas szkoły powszechnej, niedługo potem zdobył też kwalifikacje zawodowe w zawodzie ślusarza-kowala. 

Już w dzieciństwie Deptuszewski zafascynował się fotografią. Pomagał w obróbce zdjęć Antoniemu Herfurthowi (kuzynowi Romana Heise) w jego grodziskim laboratorium. W 1934 r., dzięki pomocy Michała Frydrycha, mieszkańca Grodziska Mazowieckiego, pracującego w zakładzie fotograficznym w stolicy (przy Krakowskim Przedmieściu), Deptuszewski samodzielnie wykonał swoje pierwsze negatywy, następnie powiększenia. Niestety z tego okresu nie zachowała się żadna fotografia.

W kwietniu 1934 r. Deptuszewski podjął stałą pracę w warsztatach Parku I Pułku Lotniczego na Okęciu w Warszawie, początkowo jako monter, później doszedł do stanowiska brygadzisty. Po wybuchu wojny pułk ewakuowano najpierw w okolice Mińska Mazowieckiego, a następnie do miejscowości Podhorce, gdzie po wkroczeniu Armii Czerwonej rozformowano jednostkę. Deptuszewskiemu udało się wrócić do Grodziska Mazowieckiego, gdzie zatrudnił się w warsztacie mechanicznym Dłużyńskich. W tym okresie zajął się fotografią, co w ówczesnych warunkach było niebezpieczne bez posiadania zezwolenia władz niemieckich.

Po wojnie, w 1945 r. Grodzisk Mazowiecki stał się jednym z głównych ośrodków odradzającej się polskiej fotografiki. W ramach Stowarzyszenia Miłośników Sztuki (SMS), istniała sekcja fotograficzna, którą w latach 1945-1948 prowadził S. Deptuszewski. W 1948 r. w Grodzisku Mazowieckim powołano Oddział Polskiego Towarzystwa Fotograficznego (PTF), którego Prezesem wybrano Deptuszewskiego. Towarzystwo działało do 1952 r.
W latach powojennych Deptuszewski wykonywał wiele zdjęć na potrzeby Głównej Komisji Badania Zbrodni Hitlerowskich (np. fotografował ekshumacje), Wydziału Odbudowy Urzędu Wojewódzkiego Warszawskiego, Ministerstwa Kultury i Sztuki, i innych, czego efektem były prace zaprezentowane na pierwszej autorskiej wystawie "Warszawa w ruinach" Zdobycie stałej pracy w zawodzie fotografa po wojnie nie było łatwe. Deptuszewskiemu udało się to dopiero w październiku 1947 r., gdy przyjęty został na etat laboranta w pracowni fotograficznej Państwowego Instytutu Badania Sztuki Ludowej w Warszawie (od 1949 r. przemianowaną na Państwowy Instytut Sztuki Ministerstwa Kultury i Sztuki, a po 1953 r. na Instytut Sztuki Polskiej Akademii Nauk). 

Deptuszewski utrwalał na fotografiach ginącą tradycyjną kulturę ludową (budownictwo, obrzędowość, rękodzielnictwo, sztuka ludowa), zabytki i piękno rodzimego krajobrazu. Zdjęcia ukazywały się w wielu czasopismach, m.in. „Polska Sztuka Ludowa" (1947-1990) i „Biuletyn Historii Sztuki" (1961-1990), a także pracach naukowych, przewodnikach, encyklopediach. W 19 tomach "Katalogu zabytków sztuki w Polsce" z lat 1964-1986 Deptuszewski umieścił cykl fotografii obiektów zabytkowych (pałace, dwory, kościoły itd.) — głównie Mazowsza, częściowo Podlasia, także Częstochowy i jej okolic. Na przełomie lat 50. i 60. zdokumentował fotograficznie Grodzisk Mazowiecki i jego otoczenie. Sporo fotografii przekazał do zbiorów grodziskiego Muzeum Regionalnego PTTK (obecnie w miejscowym ośrodku kultury). 

W latach 1957-1987 Deptuszewski często wyjeżdżał za granicę (Bułgaria, Czechosłowacja, Węgry Ukraina, Stany Zjednoczone (stypendium ufundowane przez Fundację Kościuszkowską). Często podróżował też do Jugosławii, co zaowocowało olbrzymią dokumentacją fotograficzną tego kraju. Fotografował też zmagania pianistów na Międzynarodowych Konkursach Chopinowskich w Warszawie. 

W latach 60. I 70. XX w. miało miejsce kilkadziesiąt ważnych autorskich wystaw, takich jak „Kultura ludowa na Śląsku", „Tradycje kultury ludowej w Polsce", „Warszawa 1944-1979", „Międzynarodowe Konkursy Chopinowskie", „Jugosławia", „Notatnik Jugosłowiański". Często jego prace można było obejrzeć w Grodzisku Mazowieckim. W 1973 r. został przyjęty w poczet członków Związku Polskich Artystów Fotografików (ZPAF). 

Jeszcze na emeryturze, na którą przeszedł w 1977 r. pracował jako laborant i fotograf w Muzeum Archidiecezjalnym w Warszawie. Poza fotografowaniem Deptuszewski kolekcjonował sztukę ludową i malarstwo. Uczestniczył też w życiu społecznym Grodziska Mazowieckiego, współpracując m.in. z Muzeum Regionalnym PTTK, Grodziską Spółdzielnią Mieszkaniową, Towarzystwem Przyjaciół Grodziska Mazowieckiego czy Mazowieckim Towarzystwem Kultury. Z okazji wystawy i jubileuszu 80. rocznicy urodzin Artysty wydano drukiem katalog wystawy „Stefan Deptuszewski. Biografie-retrospektywa". W uznaniu zasług dla miasta i regionu Rada Miasta nadała Stefanowi Deptuszewskiemu 29 V 1996 r. tytuł „Honorowy Obywatel Miasta Grodziska Mazowieckiego" (uchwała nr 202/96). 

Dorobek twórczy Artysty jest imponujący. Do końca 1997 r. ukazało się drukiem ponad 300 publikacji zawierających 8 tys. jego zdjęć. Swoje fotografie Deptuszewski przekazywał też wielu innym instytucjom naukowym i kulturalnym, m.in. Ministerstwu Spraw Zagranicznych, Towarzystwu Naukowemu Płockiemu, domom kultury, szkołom podstawowym, w ostatnich latach także Muzeum Niepodległości w Warszawie, natomiast za granicą — m.in. Fundacji Kościuszkowskiej w Nowym Jorku. Artysta otrzymał wiele odznaczeń, odznak, medali i dyplomów honorowych, m.in. Złoty Krzyż Zasługi (1974), Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1983), Krzyż Armii Krajowej (1994), Nagroda im. Oskara Kolberga — „Za zasługi dla kultury ludowej" (1994) i wiele innych. 

Stefan Deptuszewski zmarł w 1998 r. i został pochowany
na cmentarzu Parafialnym w Grodzisku Mazowieckim. 

Żródło:
 Andrzej Stawarz, 1999, Stefan Deptuszewski (1912-1998). Szkic biograficzny. Rocznik Mazowiecki 11, 157-163

Kościół pod wezwaniem Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Skułach


Skuły, to miejscowość położona w południowej części powiatu grodziskiego, w gminie Żabia Wola. We wsi znajduje się Kościół pod wezwaniem Świętych Apostołów Piotra i Pawła. To prawdopodobnie trzeci kościół w Skułach. Parafia była erygowana w XIV w, wówczas prawdopodobnie został wybudowany pierwszy kościół. Drugi powstały w XVI w., został spalony przez Szwedów w 1656 r. W 1654 r. dobra skulskie nabyła królowa Maria Ludwika i przekazała na własność Księżom Misjonarzom od Św. Krzyża w Warszawie. Akt darowizny 23 maja 1654 r. potwierdził król Jan Kazimierz. Obecny kościół został wybudowany w 1678 r. staraniem kolatora Seweryna Skulskiego i Księży Misjonarzy, do których należała parafia w latach 1651-1865. W 1774 r. przeprowadzono gruntowny remont kościoła, wówczas dobudowano zakrystię. W 1801 r. biskup sufragan warszawski Antoni Malinowski konsekrował kościół pod wezwaniem Świętych Apostołów Piotra i Pawła. W latach 1892-1893 zbudowano drewnianą czworoboczną dzwonnicę o konstrukcji słupowej. Dzwon pochodzi z 1796 r. W roku 1927 kościół został nakryty blachą, a w latach 1939-1940 zbudowano ogrodzenie. W latach 90. XX w. prowadzono remont kościoła.

Drewniany, jednonawowy kościół ma konstrukcję zrębową. Prezbiterium jest trójbocznie z zakrystią w osi. Dwukalenicowy dach z czworoboczną wieżyczką na sygnaturkę w części frontowej zwieńczoną daszkiem dwuspadowym jest pokryty blachą. Strop wewnątrz kościoła jest płaski, wspólny dla nawy i prezbiterium.
Część wyposażenia kościoła pochodzi z XVIII w. Również zegar słoneczny z blatem marmurowym znajdujący się przed kościołem pochodzi z XVIII w. Ściany wewnątrz kościoła obite są płótnem, na którym namalowane zostały sceny ze Starego i Nowego Testamentu, naśladownictwo obrazów Dorego. Na suficie znajduje się obraz Wniebowzięcia N.M.P. pędzla Józefa Spornego z Nieszawy i Józefa Rutkowskiego. Ołtarz główny, boczne ołtarze, ambona, chrzcielnica, konfesjonały, chór zrobione są z modrzewia w stylu naśladującym barok. Kielich gładki fundacji Seweryna Skulskiego z r. 1684 został w 1786 r. odrestaurowany i pozłocony. Organy znajdujące się w kościele zostały zbudowane przez Z. Kamińskiego przed rokiem 1939 i napędzane są miechem nożnym.

Źródła informacji:
  • Serwis - Kościoły drewniane w Polsce. Skuły
  • Historia powstania parafii rzymsko-katolickiej pod wezwaniem Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Skułach (informacja na budynku).
  • Katalog zabytków sztuki w Polsce. Tom X - województwo warszawskie; zeszyt 4 - powiat grodzisko-mazowiecki. Instytut Sztuki PAN, Warszawa 1967.
  • Wiśniewski J.A., 1998, Kościoły drewniane Mazowsza, Oficyna Rewasz, Pruszków.

Ksiądz prałat pułkownik Mikołaj Bojanek

Ks. Mikołaj Bojanek - dziekan kapituły łowickiej,
kapelan prezydenta RP. Fotografia z 1935 r.
Ksiądz prałat pułkownik Mikołaj Bojanek to ważna postać w historii Polski i Grodziska Mazowieckiego. Ten wielki patriota, społecznik i z zamiłowania historyk zapisał się na trwałe w historii naszego miasta. W uznaniu jego zasług jedna z ulic w centrum Grodziska Mazowieckiego nosi jego imię.

Mikołaj Bojanek urodził się 1 XI 1865 r. w Latowiczu w rodzinie o dużych tradycjach patriotycznych. Nauki pobierał w Warszawie – początkowo w gimnazjum, a następnie w seminarium duchownym. Święcenia kapłańskie otrzymał 26 I 1890 r. z rąk biskupa Ruszkiewicza. Został wikarym w Kutnie, a następnie w Warszawie w parafii św. Aleksandra. Już pracując w Kutnie współpracował z niepodległościowymi organizacjami narodowymi, za co był represjonowany przez władze carskie. Za odmowę czytania z ambony manifestu carskiego w języku rosyjskim został przeniesiony na probostwo wiejskie w Kurzeszynie. W latach 1895-1904 przebywał na probostwach w Pustelniku, Babsku, Kuflewie i Cegłowie, gdzie był administratorem, a potem znów w Kuflewie. 15 IX 1904 r. został przeniesiony do Warszawy, gdzie objął obowiązki rektora Seminarium Duchownego. Następnie skierowano go na probostwo w Rawie Mazowieckiej, skąd po roku trafił na plebanię w Grodzisku, gdzie został dziekanem i kanonikiem kapituły łowickiej.


W czasie I wojny światowej dzięki jego staraniom powstał w Grodzisku pierwszy w Polsce Komitet Pomocy Ofiarom Wojny. Ksiądz Bojanek zorganizował również straż obywatelską oraz pomoc dla rannych i chorych. Organizował towarzystwa dobroczynne, towarzystwo opieki nad sierotami, był kuratorem szpitala. Na lekcjach religii uczył historii Polski. W końcu 1915 r. w okolicach Grodziska stacjonowały oddziały legionowe. Ks. Bojanek wspierał działalność powiatowego urzędu zaciągu do Wojska Polskiego. Wraz z legionistami stawiał w Grodzisku krzyż – pomnik ku czci powstańcom 1863 r. W liście z podziękowaniami urzędu zaciągu do Wojska Polskiego czytamy: „Gdy Legiony wróciły do Kraju dla przetworzenia się w kadry Armii Polskiej, społeczeństwo nie wszędzie przyjęło swojego żołnierza tak szczerze, jak uczyniłeś to Ty, Najprzewielebniejszy Księże Kanoniku, jak przyjął go Grodzisk”.

Ksiądz Bojanek przejawiał także zainteresowania naukowe. Na podstawie archiwalnych zapisków w księgach parafialnych zebrał i uporządkował historię Grodziska w monografii historycznej „Kościół i parafia w Grodzisku”. Zbierał również materiały do historii kapituły łowickiej, których nie zdążył opublikować

Prezydent RP Ignacy Mościcki 
na nartach w towarzystwie 
swojego kapelana ks. Bojanka
(1931 r.)
W 1926 r. za zgodą Stolicy Apostolskiej został zwolniony z urzędu dziekana i proboszcza w Grodzisku i w stopniu pułkownika mianowany kapelanem przybocznym prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej.

W dniu 1 V 1934 r. przeszedł na emeryturę wojskową. Zmarł w Warszawie dn. 27 I 1935 r., w wieku 69 lat. Pochowany został na Cmentarzu Powązkowskim [kwatera PPRK, nr grobu 226].

Za swą działalność społeczną i niepodległościową odznaczony został wieloma odznaczeniami, m.in.: Orderem Polonia Restituta, Krzyżem Niepodległości, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Pamiątkowym „Za wojnę 1918-1921”, Medalem Dziesięciolecia.


Źródła informacji i zdjęć:


Pałac Wieniawskich w Chlebni

Chlebnia położona jest na północ od Grodziska Mazowieckiego. Do 11 grudnia 1965 r. miejscowość nosiła nazwę Chlewnia.

Początków miejscowości można doszukiwać się w dawnych czasach. W XIII w. istniało tu grodzisko, którego pozostałości zwane obecnie „Szwedzkimi Górami” można podziwiać do dziś. Na podgrodziu powstała osada Chlewnia. W XVI w. istniał tu zwarty folwark ziemski, którego właściciele przypuszczalnie przyjęli nazwisko od nazwy osady – Chlewińscy. Jeden z jej przedstawicieli był również współwłaścicielem Grodziska (razem Okuniem, a później również z Całowańskim) i patronem grodziskiej parafii. Według ks. Bojanka w 1623 r. ród Chlewińskich odstąpił swój patronat nad grodziską parafią Mokronoskim. Właścicielami majątku Chlewnia stali się Mokronoscy i prawdopodobnie oni wystawili tu drewniany dwór. W 1842 r. Chlewnia przypadła w udziale Aleksandrowi Mokronoskiemu synowi Antoniego. W 1863 r. majątek został wystawiony do sprzedaży z powodu długów w Towarzystwie Kredytowym Ziemskim. Nabywcą został Gabriel Wodziński, który odsprzedał go rodzinie Makarewiczów. Na majątek ziemski składał się wówczas "folwark i wieś zasobna Chlewnia, asystencja Dąbrówka (przy folwarku), kolonia Czarnolas i lasy przyległe. Powierzchnia dóbr wynosiła 49 mórg miary nowopolskiej 22 pręty. Był tam też dwór - siedziba właścicieli i wielki park z sadem" (wyciąg z księgi hipotecznej, za Cabanowskim, 1998)
Chlebnia (Chlewnia) na mapie topograficznej WIG 1:25000 z 1933 r.
W 1879 r. posiadłość stałą się własnością rodziny Wieniawskich za sprawą Juliana - prozaika i komediopisarza, który przebywał tu w latach 1879-1912. Majątek, który nabył Wieniawski obejmował 317 ha gruntów, w tym 49 ha stawów, oraz cegielnię i folwark Dąbrówka. Julian Wieniawski (zwany "Jordanem") mieszkał w starym dworze, a do budowy nowej rezydencji zatrudnił wybitnego architekta Władysława Marconiego (syna Henryka). Ten zaprojektował obszerną neobarokową rezydencję pałacową otoczoną parkiem krajobrazowym. Pałac powstał w 1905 r. (według niektórych źródeł w 1909 r.) i stał się miejscem spotkań przedwojennej elity władzy. Bywali tu Premier Władysław Grabski, ministrowie rządu i arystokracja (w tym hr. Branicki, właściciel Wilanowa).
W 1916 r. Wieniawski przekazał dworek w Dąbrówce wraz ze stu hektarami ziemi swojej córce z pierwszego małżeństwa (z Natalią Karpińską)  - Marii Pii, która wyszła za mąż za Franciszka Ejsmonda - znanego malarza-portrecistę.
Pałac w Chlebni pozostawał w posiadaniu Wieniawskich aż do zakończenia II wojny światowej. Po śmierci Juliana w dworze mieszkał jego syn Antoni Wieniawski, wybitny ekonomista. Po 1945 r. był użytkowany przez Spółdzielnię Wielobranżową Stowarzyszenia Producentów Rolnych. Obecnie pałac i park w Chlebni jest w rękach prywatnych.

Pałac w Chlebni jest wybudowany na wydłużonym planie, o nieregularnej bryle o kubaturze 2800 m3 i powierzchni 800 m2. Budynek jest murowany z cegły i otynkowany, częściowo piętrowy, podpiwniczony, z mieszkalnym poddaszem. Dach jest łamany, dwu- i czterospadowy, kryty dachówką. W połaci umieszczono neobarokowe pionowe okienka doświetlające poddasze (lukarny). Na elewacji frontowej znajduje się dwupiętrowy ryzalit dwuosiowy z jednoosiową zabudowaną sienią mieszczącą zamknięte półkoliście wejście główne do dworu. Nad nią znajduje się mały taras z żeliwną balustradą. Ryzalit jest dekorowany boniowaniem narożnym i zwieńczony trójkątnym szczytem. Wnętrza pałacu zostały zmienione po wojnie, gdy dostosowane je do potrzeb szkoły. Według opisu z kartoteki Ośrodka Dokumentacji Zabytków (za Cabanowskim, 1996) wyglądały one tak: "Wewnatrz w klatce wejściowej podłogi białe, schody drewniane z dekoracyjnie toczonymi tralkami balustrady [...] Wewnątrz części głównej w dużej sali zachowane są stropy z fasetami, w narożach sztukaterie - ornament rocaillowy i roślinny oraz rozeta o podobnej formie dekoracji, podłogi parkietowe"

Park podworski zajmuje powierzchnię ok. 7 ha. Według zapisu w księgach hipotecznych z końca XIX w. (za Cabanowskim, 1998) "ogród owocowy i spacerowy połączone były w jedną całość z laskiem olszowym [...] drzew owocowych było w sadzie 800, [...] oranżeria murowana oszklona, dwie szparagarnie, inspekta, altana z łat gontami kryta. [...] Ogród spacerowy poprzecinany był kanałami, dwie sadzawki, nawy połączone śluzami. Na kanałach 6 mostków. Bliżej sadu staw zarybiony. Przed dworkiem dziedziniec, w środku klomb zadrzewiony". W parku znajduje się zabytkowa kapliczka z 1708 r. i kilka pomników przyrody: wiąz szypułkowy o obwodzie 3,9 m i wysokości 35 m, jesion wyniosły (3,0/20 m), wiąz szypułkowy (3,9/35 m), jesion wyniosły (3,0/20 m) 

Źródła:

Willa "Radogoszcz" w Grodzisku Mazowieckim


Willa Radogoszcz został wybudowana w 1889 r. na zlecenie Zacharija Putiato, naczelnika powiatu sochaczewskiego. Została zlokalizowana w ówczesnym parku jordanowickim z przeznaczeniem na letnią rezydencję carskiego urzędnika. Według legendy opisującej jej powstanie, willa miała przypominać rezydencje wypoczynkowe jakie budowano na Krymie w rodzinnych stronach Putiato. Zdaniem niektórych historyków sztuki „Radogoszcz” stanowi jedyny w Polsce przykład tzw. willi liwadiańskiej (nazwa pochodzi od miejscowości Liwadia na Krymie). Inni przypisują jej raczej cechy willi palladiańskiej, charakterystyczne dla architektury rezydencjonalnej w XVIII i XIX w. nawiązującej do tradycji antycznych. 

Budynek często zmieniał właścicieli i nazwy. Po 1914 r. został zakupiony przez Rozalię i Pawła Helcmanów, warszawskich aptekarzy. Parterowy budynek z niskim podpiwniczeniem, posadowiony na kamieniach polnych służył swoim właścicielom w sezonie letnim jako miejsce wypoczynku, spotkań towarzyskich i przyjęć. Wnętrza domu zostały uzupełnione o bogato zdobione kaflowe piece, które pozwalały gościom i gospodarzom na przedłużenie pobytu, zamieniając rezydencję wakacyjną w dom całoroczny. Wnętrza pałacyku mieściły szereg przestronnych pokoi umieszczonych w amfiladzie, kuchnię i pomieszczenia gospodarcze usytuowane w piwnicy. Budynek posiadał także obszerny taras z kolumnami stylizowanymi na antyczne, zaopatrzony w dwutraktowe schody wiodące do okalającego willę ogrodu. W otoczeniu willi rosły krzewy ozdobne i drzewa owocowe i znajdował się sztuczny staw z wysepką na środku. Nieco dalej rozciągał się park z pięknym starodrzewem, w którym znaleźć można było relikty pierwotnej puszczy porastającej niegdyś okolice Grodziska. W późniejszych latach piwnice willi zostały pogłębione i zamienione w mieszkalną suterenę. 

W latach międzywojennych jednym z mieszkańców willi miał być miejscowy rabin. Z willi korzystał również Bronisław Saltz, burmistrz miasta. W okresie okupacji piwnice „Radogoszczy” służyły za schron wykorzystywany podczas nalotów bombowych. 

Po wojnie budynek należący do prywatnych właścicieli został przejęty przez władze miejskie i przeznaczony „pod kwaterunek”. Prawowitych gospodarzy – rodzinę Nowackich prowadzących w Grodzisku sklep z artykułami szewskimi – eksmitowano z willi do sutereny, w której zamieszkali razem z dokwaterowanymi lokatorami.

Po 1945 r. swoją siedzibę miało tu Stowarzyszenie Miłośników Sztuki powołane przez artystów osiadłych w Grodzisku i okolicach (m.in. prof. Edward Kokoszko, Armand Vetulani, Jan Skotnicki i Szczepan Brozych). Służyła również jako miejsce spotkań różnych środowisk i organizacji działających w mieście, w tym rzemieślników i kupców grodziskich. Tu powstała Szkoła Muzyczna I st. (obecnie nosząca imię kompozytora T. Bairda i mieszcząca się w Dworku Skarbka). W latach 1972-1994 w willi znajdował się punkt naprawy sprzętu AGD. W tym czasie budynek został poważnie zdewastowany. Zamurowano drzwi na tarasie, zburzono jeden z pieców, pomieszczenia podzielono ściankami działowymi, a w ścianach umieszczono liczne gniazdka elektryczne. Zmieniono także układ schodów, zlikwidowano murowane tralki, pod tarasem wykuto garaż. Zniszczeniu uległo także otoczenie willi. W miejscu założeń ogrodowych, w latach 70. powstało blokowisko, które szczelnie otoczyło zabytkowy obiekt. Staw z wyspą został zasypany, a na jego miejscu zlokalizowano sklep z artykułami ogrodniczymi oraz tzw. małą skarpę, czyli umieszczone na niewielkim wniesieniu pawilony handlowe (rozebrane w 2010 r.). 

W 1994 r. miasto odzyskało willę i przekazało ją na działalność kulturalną. W latach 1994-2010 mieściła się tu filia Ośrodka Kultury Gminy Grodzisk Maz. – Centrum Edukacyjno-Kulturalne „Radogoszcz”. W 1995 r. w willi znalazły się zbiory przeniesione z dawnego Muzeum Regionalnego PTTK, stanowiące początek stałej ekspozycji dokumentującej dzieje miasta i regionu. W latach 2010-2012 r. budynek przeszedł generalny remont i 11 listopada 2012 r. został udostępniony mieszkańcom jako Willa Radogoszcz - Galeria Etnograficzna.

Opracowano na podstawie informacji ze stroni internetowej Willi Radogoszcz - Galerii Etnograficznej (http://willaradogoszcz.eu/historia/)



Kaplica pod wezwaniem św. Krzyża w Grodzisku Mazowieckim

Kaplica we współczesnej lokalizacji
Kaplica pod wezwaniem Świętego Krzyża mieści się na Placu Zygmunta Starego tuż obok kościoła św. Anny. Została  zbudowana w 1713 r. staraniem miejscowego proboszcza Franciszka Rogowskiego jako wotum dziękczynne za ustanie epidemii cholery. 

W XVIII w. epidemie często nawiedzały okolice Grodziska; najcięższa miała miejsce w 1708 r., a tuż po niej pojawiały się nawroty w 1709 i 1711 r. W ich wyniku, oraz klęski głodu, znacznie zmalała liczba mieszkańców miasta. 

W 1776 r. kaplica była przebudowana i prawdopodobnie mniej więcej w tym okresie stałą się kaplicą przedpogrzebową. 

Ceglany barokowy budynek powstał na planie czworokąta, z dwufilarowym podcieniem od frontu. Kaplica jest otynkowana w narożach z uproszczonymi pilastrami, a czterospadowy dach w oryginale pokryto dachówką z arkadką na sygnaturkę w zwieńczeniu. Obecnie dach pokryty jest blachą.

Kaplica na początku XX w.
Kaplica była restaurowana w 1839 r., a w 1962 r.  została wpisany do rejestru zabytków. Budynek pierwotnie znajdował się na rogu obecnych ulic Sienkiewicza i Kościuszki, jednak w listopadzie 1995 r. został przeniesiony na obecne miejsce. 

Źródła informacji: 
Gminna ewidencja zabytków Miasta i Gminy Grodzisk Mazowiecki. WGS84, Warszawa (dokument elektroniczny)




Przenosiny kaplicy w 1995 r. (zdjęcia ze strony www.grodzisk.pl)